Türkiye’ye giden takıma komutanlık yapan Pisa kenti itfaiye şefi Nicola Ciannelli, Toskana bölgesinde basılan La Nazione gazetesine yaptığı açıklamada şunları söyledi:
“Kariyerim boyunca hiç bu kadar büyük bir yıkım görmemiştim. İtfaiye teşkilatındaki neredeyse 30 yıllık vazife süremde, faaliyet gösterdiğimiz bölgenin tamamına yayılmış bu kadar çok yıkımı hiç görmemiştim.”
Daha evvel de Ekvador ve Nepal üzere ülkelerde zelzeleler sonrası milletlerarası yardım çalışmalarına katılan 55 yaşındaki Ciannelli, Vilayet Giornale gazetesine de “Bu, şimdiye kadar şahit olduğumuz en makus deprem” dedi.
Il Giornale’nin “Bu yıkıma insan eli de katkıda bulundu mu?” sorusunu ise itfaiye şefi şöyle yanıtladı:
“İncelenen binalarda çatı katlarında hafifletici elementler yoktu. İnşaat teknikleri, sarsıntılarda tipik olarak görülen yatay itme kuvvetine karşı düzgün bir direniş kapasitesini garanti eder nitelikte değildi.”
Müteahhitlere yöneltilen suçlamaların hatırlatılması üzerine de Ciannelli, “Evlerde kullanılan çimentonun kimi kısımları bizim standartlarımızdan farklıydı. Daha zayıftı” dedi.
Öte yandan Ciannelli, kendisini en çok etkileyen şeylerden birinin depremzedelerden gördükleri “takdir” olduğunu da aktardı ve şöyle devam etti:
“Kimsesizlik ve vefatla karşılaştık lakin birebir vakitte da yaralı lakin parçalanmamış bir halkın gururuyla karşılaştık. Her şeyini kaybetmiş beşerler bize kamp kuracak yer bulmamızda yardımcı oldu. Beşerler çok az olan yiyeceklerini bile bizimle paylaşmaya hazırdı.”
“(Kurtardığımız insanlardan) büyük bir takdir gördük. Enkazdan çıkardığımız 32 yaşındaki bir adam, tüm ailesini, eşini ve çocuklarını kaybetmiş olmasına karşın duygulandı. Ve kurtardığımız iki gençten biri çabucak yardıma hazır olduğunu söyledi.”
La Nazione gazetesi ayrıyeten Türkiye’den dönen takımda yer alan tabip Alessandro Coppa ile hemşire Arianna Bianchi’nin şu kelamlarına de yer verdi:
“Hatay yıkılmış durumda, binalar çökmüştü, tuvalet yoktu, fiyatsız telefon sınırı yoktu, yatak yoktu. Sıcaklık eksi 8’e düşüyordu, geceleri üşüyorduk, ancak kayıpların yakınları bizden çok daha makûs durumdaydı. Çöken binalarda mahsur kalan çocuklarını, annelerini, kardeşlerini bulma umuduyla battaniye ve bir ateşin etrafında enkaz başında duruyorlardı.”